اگر پرندگان دایناسور می باشند، چرا خون‌سرد نیستند؟_جزر و مد

محققان به زمان بیشتر از ۱۰۰ سال، فکر می‌کردند که دایناسورها مارمولک‌های غول‌پیکر می باشند؛ خزندگانی تنبل که زیاد تر روز خود را در آفتاب می‌گذرانند. اما این فکر وقتی تحول کرد که فهمید شدیم دایناسورها به جای مارمولک‌های امروزی، زیاد همانند به پرندگان می باشند.

امروزه، محققان توافق دارند که پرندگان از نظر فنی دایناسور می باشند. آن‌ها تنها دایناسورهایی می باشند که ۶۶ میلیون سال پیش از انقراض دسته‌جمعی زنده ماندند. شواهد فسیلی رابطه‌ی نزدیک آن‌ها را با دایناسورهای تروپودا مشخص می کند. با‌این‌حال، اگر این نظریه درست است، چرا پرندگان همانند اکثر خزندگان امروزی خون‌سرد نیستند؟

پرندگان همانند پستانداران، خون‌گرم می باشند، به این معنی که دمای بدن خود را به طور درونی تنظیم می‌کنند. جانوران خون‌گرم متابولیسم بالاتری دارند، بعد می‌توانند فعالیت‌های سخت‌تر فیزیکی، همانند پرواز را انجام بدهند، اما برای نگهداری دمای بدنشان به کالری بیشتری نیاز دارند.

هالی وودوارد، استاد آناتومی و دیرینه‌شناسی در دانشگاه ایالتی اوکلاهاما، به لایو‌ساینس او گفت: «حیواناتی که خون‌گرم می باشند طبق معمولً فعال‌ترند. ‌آن‌ها می‌توانند تا زمان شب فعال باشند. به این علت، این یک استراتژی تکاملی است که شما می‌توانید وقتی که حیوانات دیگر نمی توانند، به جستوجو غذا بگردید، چون [خون‌سردها] زیاد سرد و کند می باشند.»

پرندگان عموماً متابولیسم بالاتری نسبت به پستانداران با اندازه‌ی شبیه دارند و دمای بدن خود را بین ۴۱ تا ۴۳ درجه سانتی‌گراد نگه داری می‌کنند. مرغ‌های مگس‌خوار که بال‌هایشان را ۷۲۰ تا ۵٬۴۰۰ بار در دقیقه تکان خواهند داد، باید هر روز نزدیک به نیمی از وزن بدن خود، غذا مصرف کنند یا هر ۱۰ تا ۱۵ دقیقه غذا بخورند.

حیوانات خون‌سرد در روبه رو همانند اکثر خزندگان و ماهی‌های امروزی، برای تحول دمای بدن خود به محیطشان متکی می باشند. از آنجا که آن‌ها انرژی بسیاری را برای گرم‌کردن خود صرف نمی‌کنند، نیازی به مصرف غذای منظم ندارند. برای مثال تمساح‌ها می‌توانند بیشتر از یک سال بدون غذا بمانند.

برای سال‌ها، محققان فکر می‌کردند که از آنجایی که زیاد تر خزندگان امروزی خون‌سرد می باشند، خزندگان باستانی نیز باید این چنین بوده باشند.

جینگ مای اوکانر، متصدی خزندگان فسیلی در موزه‌ی فیلد در شیکاگو، به لایوساینس او گفت: «زیاد تر اوقات، اگر به حیوانات زنده نگاه کنید و بر پایه شرایط جاری، فرضی در رابطه حالت اجدادی [آن‌ها] داشته باشید، [این] شما را به نادرست می‌اندازد.»

دیدگاه‌ها درمورد خون‌سرد بودن دایناسورها تا  اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ با کشف یک گونه‌ی پرنده همانند به نام سهمگین‌پنجه یا دینونیکوس (Deinonychus) اغاز به تحول کرد. از آن زمان، محققان ویژگی‌هایی فیزیکی را اشکار کردند که مشخص می کند تعداد بسیاری از دایناسورها، از جمله پرندگان باستانی، خون‌گرم بودند. وجود پرها یکی از این نشانه‌ها است، چون پرها به حیوانات پشتیبانی می‌کنند تا گرمای بدن خود را نگه داری کنند؛ چیزی که در حیوانات خون‌سرد مورد نیاز نیست.

درواقع رشد آهسته به ساختارهای استخوانی صاف منجر می‌بشود، در حالی که رشد سریع، شکل‌گیری رشته‌های درهم‌ریخته را همانند به آنچه در پرندگان و پستانداران می‌بینیم، در پی دارد. ساختار استخوانی دایناسورها زیاد تر همانند ساختار استخوانی پرندگان و پستانداران است تا کروکودیل‌ها.

اولین ظهور حیوانات خون‌گرم نامشخص است. پرندگان، دایناسورها و کروکودیل‌ها همه انها از یک اجداد مشترک خزنده می‌آیند. شواهد محکم مشخص می کند که این جد خون‌گرم بوده است، به این معنی که جانوران خون‌گرم قبل از دایناسورها وجود داشتند و دایناسورهای خون‌سرد به گمان زیاد بعدها ظاهر شدند.

بااین‌حال، تحقیقات آینده امکان پذیر تصورات توصیف‌شده را به چالش بکشد. اوکانر او گفت: «ما فرضیات بسیاری داریم و سپس داده‌ها ثابت می‌کنند که نادرست می‌کنیم.»