انقراض دایناسورها چطور مسیر تکامل جنگل‌های بارانی را هموار کرد؟_جزر و مد

نزدیک به ۶۶ میلیون سال پیش، در زمان ادمونتوسور، دایناسور منقار اردکی، جهان مملو از دایناسورهای عظیم‌الجثه و گیاه‌خوار می بود. آن‌ها این چنین گیاهان را در میانه حرکت زیر پا له می‌کردند و شکاف‌های بزرگی به اندازه‌ی هیکلشان در جنگل‌هایی که از درختان مخروطی پر می بود، به‌وجود می‌آوردند.

بوم‌شناسان از ادمونتوسور و دایناسورهای شبیه به‌گفتن گیاهخواران بزرگ یاد می‌کنند. دایناسورها درست همانند گیاه‌خواران بزرگ امروزی همانند فیل‌ها، کرگدن‌ها و زرافه‌ها در آفریقا در محیط تاثییر می‌گذاشتند. گیاه‌خواران بزرگ امروزی از متراکم‌شدن بیش‌از‌حد محیط با پوشش گیاهی جلوگیری می‌کنند. آن‌ها با خوردن گیاهان و حرکت در اطراف، فضاهای باز و شکاف‌هایی را در جنگل تشکیل می‌کنند که از تبدیل شدن آن به محیط ضخیم و متراکم همانند جنگل بارانی جلوگیری می‌کند.

اگر جرم برخوردی چیکسولوب به زمین اصابت نمی‌کرد یا برخورد به شکلی متفاوت انجام می‌شد، احتمالا جنگل‌های بارانی آن‌طور که امروزه وجود دارند، هیچ زمان تشکیل نمی‌شدند. کورانو می‌گوید: «اگر این چنین تأثیری وجود نداشت، ما تا این مدت هم می‌توانستیم بازدانگان و دایناسورهای غیرپرنده را به گفتن گروه‌های رایج [گیاهی و جانوری] امروزی داشته باشیم.»

بعد از برخورد سیارک، تنها دایناسورهای به‌جامانده، پرندگان کوچک بودند. فقدان دایناسورهای بزرگ به اکوسیستم‌ها اجازه داد تا به شکل متغیری رشد کنند. به حرف های‌ی جارامیلو، درختان مخروطی‌همانند، رایج‌ترین درختان بلند در زمان تی‌رکس بودند. جارامیلو توضیح می‌دهد که هنگامی اتفاقات انقراض، این درختان مخروطی را از بین برد، گیاهان گلدار شانس بیشتری برای زنده‌ماندن و گسترش داشتند.

گیاهان گلدار از تغییرات در خاک منفعت‌مند و تحکیم شدند. برخورد سیارک سنگ‌های بسیاری را خرد و گرد و غبار غنی از مواد معدنی از جمله آهن را در سراسر زمین پخش کرد که علتبهبود خاک شد. تکامل و گسترش حبوبات نیز علتافزایش سطح نیتروژن در خاک و گسترش گیاهان گلدار شد.

جارامیلو توضیح می‌دهد که خاک تازه، غنی از آهن و نیتروژن، برای رشد گیاهان گل‌دار ایده‌آل می بود. از آنجایی که گیاهان گلدار سریع تر از خویشاوندان مخروطیان که در آن موقع وجود داشتند، رشد می‌کنند، می‌توانند سایبان‌های ضخیمی تشکیل کنند که روی زمین سایه می‌اندازد و از رشد گیاهان دیگر جلوگیری می‌کند.

در کل، شرایط آب‌‌و‌هوایی و اثرات پنجمین انقراض دسته‌جمعی زمین علتشد تا جنگل‌ها متراکم شوند. حتی مکان‌هایی به دور از خط استوا همانند کلرادوی ماقبل‌تاریخ، میزبان جنگل‌های بارانی بودند که در آن پرندگان، پستانداران، حشرات و دیگر موجودات می‌توانستند رشد کنند.

رشد گیاهان تازه بر تکامل موجوداتی که از انقراض دسته‌جمعی جان سالم به در بردند تأثیر گذاشت. پستانداران، از جمله اجداد نخستی‌های اولیه‌ی ما، بدون شک دراثر این تحول، شکل گرفته‌اند.

در محیط‌های باز که ناخواسته توسط دایناسورهای بزرگ تشکیل شده‌اند، پستانداران راه‌های نسبتاً محدود و گزینه‌های کمتری برای بقا داشتند. پستانداران می‌توانستند زیر زمین حفاری کنند، روی زمین بدوند، از درختان بالا بروند یا تکامل یابند تا در لبه‌ی آب زندگی کنند.

کورانو توضیح می‌دهد که ساختار پیچیده‌ی جنگل‌های بارانی زیستگاه‌های بیشتری تشکیل کرده و به موجودات امکان تشکیل تنوع می‌دهد. گسترش جنگل‌های بارانی با تشکیل زمان‌های زیاد تر برای گونه‌های گوناگون، در قیاس با جنگل‌های بازتر و تحت‌تأثیر دایناسورهای کرتاسه، تنوع زیستی را افزایش داد.

جرامیلو توضیح می‌دهد که جنگل‌های بارانی با سایبان‌های متراکم از گیاهان گلدار، تنوع زیستی را افزایش خواهند داد. این تنوع نه‌تنها به علت ساختار جنگلی، بلکه به‌واسطه‌ی تنوع گسترده‌ی گیاهان گلدار نیز است. اتفاقات بزرگی در مقیاس سیاره (همانند برخورد سیارک) به طور ناخواسته به سود گلداران می بود و به آن‌ها امکان داد تا اکوسیستم‌های سیاره را به راه حلهای بی‌سابقه‌ای گسترش و تحول دهند.

گونه‌های متنوعی که در جنگل‌های بارانی امروزی یافت خواهد شد، ادامه‌ی اولین جنگل‌های بارانی از دوران پالئوسن می باشند. این جنگل‌های اولیه، غنی از تنوع زیستی، تنها توانستند بعد از انقراض دایناسورها تکامل یابند.