اگر جهان درحال انبساط است، آیا ما نیز منبسط می‌شویم؟_جزر و مد

کیهان که درمقایسه با سیاره زمین ما، موجودیتی بس بزرگ‌تر محسوب می‌بشود، درحال انبساط است. این انبساط با دقت به تابش عرصه کیهانی (CMB) با سرعتی درحدود ۶۷٫۵ کیلومتر بر ثانیه در هر مگاپارسک (۳٬۲۶۰٬۰۰۰ سال نوری) اتفاق می‌افتد. درهمین‌حال، با اندازه‌گیری فاصله‌ی ستارگان متغیر قیفاووسی (ازطریق رصد چگونگی انتقال نور آن‌ها به محدوده‌ی فروسرخ طیف الکترومغناطیس درطول سفر طویل در سرتاسر کیهان)، نرخ انبساط تقریبا ۷۳ کیلومتر در هر مگاپارسک برآورد شده است.

هرچند تعداد مقداری از دانشمندان باور دارند که جهان اصلا درحال انبساط نیست، جامعه نجوم به‌طور کلی در تلاش است تا انبساط جهان را اصلاح کند و «تنش هابل»، یعنی اختلاف بین اندازه‌گیری‌ها از شدت انبساط جهان را توضیح دهد. مشاهدات از انبساط شتاب‌دار کیهان حکایت می‌کنند و گفتن می‌دارند که برای توضیح علت این اتفاق، به فهمیدن انرژی تاریک، انرژی بیگانه یا هر اتفاق‌ی فرد دیگر فراتر از قلمرو دانش جاری نیاز داریم. درمجموع، معماها درمورد‌ی شدت انبساط جهان تا این مدت حل‌نشده می باشند.

درحالی‌که دانشمندان دچار سوال‌های پیچیده‌ی یادشده می باشند، مفهوم انبساط جهان از لحاظی دیگر برای کاربران اینترنت سوال‌برانگیز شده است. آن‌ها می‌گویند اگر جهان درحال انبساط است، آیا ما نیز همراه با آن منبسط می‌شویم؟

هرچند این چنین سوالی امکان پذیر پیش‌پاافتاده و مسخره به‌نظر برسد، نقل‌شدن آن برای افرادی که برای اولین‌بار با مفاهیم اخترفیزیکی آشنا خواهد شد، منطقی است. اما جواب مختصر خیر است. مواد شناخته‌شده و دوست‌داشتنی برای ما از میوه‌های خوشمزه گرفته تا دوستان و عزیزانمان همراه با کیهان منبسط نمی‌شوند.

درواقع انبساط جهان فقط بر مناطقی از کیهان تاثییر می‌گذارد که توسط نیروهای دیگر به یکدیگر متصل نیستند. درنتیجه، انبساط بر فاصله‌ی بین اجرام منظومه شمسی، برای مثال فاصله‌ی بین زمین و خورشید تاثییر نمی‌گذارد؛ چون این دو جرم به‌وسیله‌ی نیروی گرانش در کنار هم نگه داشته خواهد شد. درمقابل، اجرام رها از گرانش، همانند دو کهکشان، ‌آن‌قدر از یکدیگر دور می باشند که گرانش اثری بر نگه داری آن‌ها در کنار یکدیگر ندارد؛ درنتیجه دو کهکشان با انبساط فضای بینشان از یکدیگر دور خواهد شد. باید درنظر داشت که خود کهکشان‌ها که به‌وسیله‌ی گرانش ماده و تاثییر زیاد گسترده‌تر ماده تاریک به هم متصل شده‌اند، منبسط نمی‌شوند و فقط فضای بین آن‌ها گسترش می‌یابد.

درهمین‌حال، اتم‌هایی که ما و دوستانمان و جهان اطرافمان را راه اندازی خواهند داد، در توده‌های ساختاریافته‌ی خود توسط نیروی هسته‌ای قوی، نیروی الکترومغناطیس و نیروی هسته‌ای ضعیف کنار هم نگه داشته خواهد شد. این نیروها حتی از گرانش که سیاره‌ها را به هم متصل می‌کند، نیرومندتر می باشند و انبساط جهان بر آن‌ها تسلط نمی‌کند. درنتیجه، ملزوم نیست دلواپس متورم‌شدن خودمان به همراه جهان باشیم.