حجم بی‌سابقه‌ای از آب ناشی از فوران تونگا تا این مدت در جو است_جزر و مد

فوران آتشفشان هونگا تونگا-هونگا هائاپائی که در سال ۲۰۲۲ در زیر آب‌های اقیانوس آرام رقم خورد، نزدیک به ۱۵۰ میلیون تن بخار آب را به هوا پرتاب کرد. اکنون، زیاد تر حجم بخار آب پرتاب‌شده، در جو زمین باقی مانده و در تعداد بسیاری از نقاط جو، غلظت بی‌سابقه‌ای از بخار آب را به ثبت رسانده است. کریستین فون ساوینی از دانشگاه گرایفسوالت در آلمان، این اتفاقات را «زیاد خاص و بی‌سابقه» توصیف می‌کند.

فوران آتشفشان تونگا در اقیانوس آرام جنوبی اولین اتفاقات این‌چنینی می بود که توسط محققان، با منفعت گیری از ماهواره‌ها رصد شد. این کار، به انتشار کردن انبوهی از مطالعات در‌مورد آثار این چنین رویدادی بر اقلیم جهانی، ازجمله تاثییر گرمایش محدود بخار آب به‌گفتن یک گاز گلخانه‌ای، منجر شد.

فوران تونگا، غلظت بخار آب را در لایه استراتوسفر تا ۱۵ درصد افزایش داد. لایه استراتوسفر که در فاصله‌ی ۶ تا ۵۰ کیلومتری بر فراز زمین قرار دارد، دومین لایه بزرگ در جو زمین محسوب می‌بشود.

برخلاف فوران‌های دیگر، در فوران تونگا گوگرد بسیاری آزاد نشد. گوگرد تاثییر خنک‌کنندگی دارد، بدین ترتیب، مطالعه‌های قبلی نتیجه گرفتند که این تاثییر گرمایشی کوچک تا سال ۲۰۳۵ ادامه خواهد داشت.

جرالد ندولوها از آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی ایالات متحده در واشنگتن دی‌سی و همکارانش، با منفعت گیری از ابزار مایکروویو روی ماهواره‌ی آئورای ناسا و چندین ابزار زمینی، غلظت بخار آب را در لایه استراتوسفر و لایه بالایی‌اش، لایه مزوسفر، در سال‌های بعد از فوران اندازه‌گیری کردند.

فون ساوینی می‌گوید: «این که بخار آب در جو به دام افتاده است، مایه شگفتی نیست. چون علاوه‌بر چرخش آهسته‌ی استراتوسفر و تجزیه دراثر نور خورشید، هیچ اتفاقات عمده‌ی فرد دیگر جهت خروج بخار از جو نمی‌بشود.

اما توانایی ردیابی آلودگی بخار آب با این چنین جزئیاتی، به دانشمندان علوم جوی امکان می‌دهد تا بینشی درمورد‌ی چگونگی تأثیر این چنین فوران‌هایی بر اقلیم، از تخریب احتمالی لایه ازون تا راه اندازی ابر، به دست آورند.

فون ساوینی می‌گوید بخار آب ناشی از فوران، اکنون به ارتفاع ۹۰ کیلومتری رسیده و در منطقه‌ای از جو به نام مزوپاز (مرز بین مزوسفر و ترموسفر) مستقر شده است. این کار، به تیم او امکان داد تا برای اولین بار، چگونگی تأثیر آب اضافه‌شده بر ابرهای شب‌تاب کمیاب را مشاهده کنند. این تاثییر برای اولین بار نزدیک به دو سال بعد از فوران آتشفشان کراکاتوآ در سال ۱۸۸۳ دیده شد. قبل از فوران تونگا، فوران کراکاتوآ آخرین باری می بود که یک آتشفشان مقدار زیاد بسیاری آب را به آسمان پرتاب کرد.

یافته‌های مطالعه در مجله JGR Atmospheres انتشار شده است.