امروز در فضا: حلقه‌های نپتون کشف شد_جزر و مد

در 22 آگوست 1989، کشف شد که سیاره نپتون دارای یک سیستم حلقه‌ای است. وویجر 2 در 20 آگوست 1989، پنج روز قبل از نزدیک‌ترین پروازش با این سیاره در 25 آگوست، تصاویری از نپتون گرفته می بود. تصاویر وویجر 2 حلقه‌های نپتون را کامل اما با توده‌های روشن نشان می‌داد. این حلقه‌ها همانند اورانوس و مشتری زیاد تاریک می باشند اما ترکیب آنها ناشناخته است.

حلقه‌های نپتون

حلقه‌های سیاره نپتون از پنج حلقه مهم راه اندازی شده است. در متراکم‌ترین حالت، آن‌ها با قسمت‌های کم‌چگال حلقه‌های مهم زحل، همانند حلقه C و قسمت کاسینی قابل قیاس می باشند.

زیاد تر سیستم حلقه‌ای نپتون ضعیف و غبارآلود است و از برخی جنبه‌ها زیاد تر همانند حلقه‌های مشتری است. حلقه‌های نپتون به افتخار اخترشناسانی که کارهای مهمی روی این سیاره انجام داده‌اند، نام‌گذاری شده‌اند: «گیل، له وریه، لاسل، آراگو، و آدامز.»

نپتون این چنین دارای یک حلقه کم‌رنگ بدون نام است که هم‌راستا با مدار قمر «گلتیا» است. سه قمر «نیاد»، «تالسا» و «دسپینا» بین حلقه‌ها می‌چرخند.

حلقه‌های نپتون از مواد زیاد تیره ساخته شده‌اند و نسبت گرد و غبار در آنها زیاد است. درحالی‌که عمق نوری آنها کمتر از 0.1 است. کمان‌ها محدوده باریکی از طول‌های مداری را اشغال می‌کنند و به‌طور قابل‌توجهی پایدار می باشند و از زمان تشخیص اولیه‌شان در سال 1980، فقط اندکی تحول کرده‌اند.

کشف

اولین اشاره به وجود حلقه‌ای اطراف نپتون به سال 1846 برمی‌گردد؛ وقتی که «ویلیام لاسل»، کاشف بزرگ‌ترین قمر نپتون، «تریتون»، فکر کرد حلقه‌ای را در اطراف سیاره دیده‌ است. اما ادعای او هیچ زمان قبول نشد و به گمان زیادً این یک خطای رصدی بوده است.

اولین کشف قابل مطمعن حلقه نپتونی در سال 1968 توسط اختفای ستاره‌ای انجام شد، اگرچه این نتیجه تا سال 1977 که حلقه‌های اورانوس کشف شد مورد دقت قرار نگرفت. بلافاصله بعد از کشف حلقه‌های اورانوس، تیمی از دانشگاه «ویلانوا» اغاز به جست‌و‌جوی حلقه‌های اطراف نپتون کردند.

در 24 مه 1981، آنها کم شدن درخشندگی یک ستاره را در طول اختفا مشاهده کردند. بااین‌حال، روشی که در آن ستاره کم‌نور شد، حلقه را نشان نمی‌داد. در دهه 1980، غیبت قمری بعدی نپتون، در 12 سپتامبر 1983، تبدیل کشف احتمالی یک حلقه شد. بااین‌حال، نتایج زمینی قطعی نبوده است. در طی شش سال سپس، تقریباً 50 اختفای دیگر مشاهده شد که تنها نزدیک به یک سوم آنها نتایج مثبتی را به همراه داشت.

دانشمندان گمان می‌زدند که چیزی (به گمان زیادً کمان‌های ناقص) در اطراف نپتون وجود دارد، اما ویژگی‌های سیستم حلقه به‌صورت یک راز باقی مانده است.

فضاپیمای وویجر 2 حلقه‌های نپتونی را در طول پرواز خود از نپتون در سال 1989 کشف کرد. بعد از پرواز وویجر، مشاهدات اختفای زمینی قبلی مجدداً تجزیه و تحلیل شد و ویژگی‌های کمان حلقه را همانند آنچه در دهه 1980 می بود، نشان داد، که تقریباً کاملاً با آنچه توسط وویجر 2 یافت شد مطابقت داشت.

تصویربرداری از حلقه‌های نپتون

از زمان پرواز وویجر 2، درخشان‌ترین حلقه‌ها (آدامز، لو و وریر) با تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ‌های زمینی به‌علت پیشرفت در وضوح و قوت جمع‌آوری نور، تصویربرداری شده‌اند. حلقه‌های ضعیف‌تر تا این مدت زیاد پایین‌تر از اغاز دید این تلسکوپ‌ها می باشند.

اما در سال 2022 تلسکوپ فضایی جیمز وب از آنها تصویربرداری کرد و اولین رصد حلقه‌های کم‌نورتر را از زمان پرواز وویجر 2 انجام داد.